EN ZE LEEFDEN NOG LANG EN GELUKKIG

We begrijpen allemaal dat gezonde en fitte medewerkers productiever zijn, plezier hebben in hun werk en als gevolg minder verzuimen. Als je als organisatie wilt werken aan vitaliteit wordt dat in eerste instantie dan ook breed omarmt door vrijwel iedereen. Want wie wil er nou niet gezond zijn. Dat willen we allemaal!

Dus in het mooiste geval komt vitaliteit op de agenda van de directie, HR en/of het MT. En worden er vol enthousiasme allerlei leuke dingen bedacht die medewerkers faciliteren om te werken aan hun vitaliteit. Veelal is het aanbod gericht op gezonder leven. Het varieert van een fruitmand tot een abonnement op de sportschool en van een vleesloze dag in de kantine tot bedrijfsyoga. Bij diverse organisaties kan het aanbod letterlijk ‘niet op’. Het lijkt wel een sprookje.

Maar zoals we allemaal weten komt dat ‘Happy End’ ook in sprookjes niet vanzelf. Wil je jouw belangrijkste kapitaal ECHT helpen om vitaler te worden, dan zul je niet alleen moeten werken aan een magisch aanbod, maar vooral ook aandacht moeten besteden aan het creëren van de vraag.

Zijn jouw medewerkers echt bereid om te werken aan hun eigen vitaliteit? En zien zij zelf ook in dat het hun eigen verantwoordelijkheid is om hieraan te werken? Dat is nog maar de vraag. Want als jouw medewerkers ziek worden en dit is mede veroorzaakt door een slechte lifestyle… wiens verantwoordelijkheid is het dan?

Vraag creëren betekent dat je als organisatie met elkaar het gesprek aan moet gaan. En dat is best uitdagend. Want hoe doe je dat dan bijvoorbeeld als leidinggevende of collega’s onderling? En mag jij je überhaupt wel bemoeien met zaken die mensen in hun privé tijd doen? En niet in de laatste plaats, heb jij zelf recht van spreken als je stiekem ook wel weet dat je zelf misschien ook nog wel wat te winnen hebt op het onderwerp vitaliteit? Maar onder geen beding je biertje en kroketje wilt overslaan?

En eigenlijk gewoon lekker door wilt gaan met ‘s avonds mailtjes en appjes versturen aan collega’s, ook al zou het misschien beter zijn om in plaats daarvan een wandeling te maken in de buitenlucht. En dit is exact de reden dat veel leidinggevenden best bereid zijn om het onderwerp even kort aan te stippen in de gesprekken met hun medewerkers, maar vervolgens ook weer even zo snel weer laten rusten.

Stap dus uit het sprookje dat het voor iedereen vanzelfsprekend is om het gesprek echt aan te gaan. Dat het vanzelfsprekend is dat leidinggevenden bereid zijn om serieus de diepte in te gaan met hun medewerkers als het aan komt op vitaliteit. Want wie de bal kaatst, kan hem terug verwachten. En zit iedereen daar op te wachten?

De sleutel naar een ‘Happy End’ zit dus vooral in het gezamenlijk creëren van vraag in plaats van enkel een sprookjesachtig aanbod. In het doorbreken van ‘ogenschijnlijk commitment’ van alle betrokkenen om te werken aan vitaliteit, naar het daadwerkelijk activeren van verantwoordelijkheid van alle betrokkenen. Het is in feite een mentale transformatie die je zult moeten doormaken als individu en als organisatie. En zo worden sprookjes werkelijkheid. En ze leefden nog lang en gelukkig.